Sağ elimin başparmağı.
Elim, sağ dizimin üstünde,
Sırtı dizime dayalı.
Parmaklarım hafifçe bükük.
En iyi bildiğim şeyi yapıyorum:
Düşünüyorum…

Bu parmak benim:
Bana âit.
Onu hareket ettirebilirim.
Ona tamâmen hâkimim.
Çünkü o… benim parmağım.

O otomobil de senin değil mi?
Sen de onu istediğin gibi kullanabilirsin. Geçer direksiyona, marş anahtarını çevirir, basarsın gaza. Benzin ve paran varsa eğer, ve eğer istersen bütün dünyayı dolaşabilirsin. Nasılsa o senin, ve sen onu kullanmak için ne yapacağını biliyorsun.

Gerçekten biliyor musun? Veya, senden daha iyi bilen biri yok mu? Varsa eğer,.. Yani, otomobil senin ama, eğer birisi onu kullanmanın ne olduğunu, neyin nasıl yapıldığını senden daha iyi biliyorsa,.. Üzülür müydün?

Okumaya devam et →

Gün geçmiyor ki ülke meselelerinden birinin çözümü için yetkili bir ağızdan, eğitimin ne kadar önemli ve gerekli olduğunu duymayalım. Bilgisayar teknolojisinin yaygınlaşmasından önceki dönemi hatırlarsınız: Bizler dâhil, bu konuda bilgisi olan hemen herkesin iki sözünden biri ‘Bir tuşa basınca’ diye başlardı.

Yıllar geçti, artık hemen hepimizin elinin altında bir bilgisayar var ama o sihirli tuşu henüz kimsenin bulabildiğini zannetmiyorum. Bir dokunuşla her işi yapan o tuşu arayıp duruyoruz hâlâ.

Eğitimi hemen her konu ve her fırsatta bir çözüm olarak önerenlerin fikirlerine tamâmen kayıtsız kalmak elbette mümkün değil. Son günlerde gündemde sık sık yerini alan sokak çocukları, kapkaç vd. meseleler için hemen herkes eğitim öneriyor. Geçtiğimiz günlerde TBMM Araştırma Komisyonu üyeleri, incelemeleri kapsamında, Kartal Yakacık’ta sokaktan kurtarılan 24 çocuğun yatılı eğitim gördüğü Vakıfbank Umut Çocukları İlköğretim Okulu’nu ziyaret etmişler. Sonunda da ‘kızılca kıyamet’ kopmuş. Peki, mâdemki çocuklar sokaklarda başıboş bırakılmamalı, bunlara eğitim verilmeliymiş de neden kopmuş bu kıyâmet?

Çünkü eğitim verilmeliymiş ama, verilecek eğitimin türü üzerinde ittifak sağlanmadan birileri eğitime başlamış bile.

Okumaya devam et →

Dokunmaya dokunmayı, görmeyi görmeyi (belki henüz değil) ama düşünmeyi düşünmeyi… Evet… Bunu bile düşünmeliyim. Belki böyle bir yerde bulunmaktır: Karşılıklı iki aynanın ortasında durup sonsuza kadar uzayan görüntüler zincirini seyretmek.

Gerçekten düşündünüz mü nasıl düşündüğünüzü? Eğer şimdiye kadar bir parmağınızı bile nasıl başarıp hareket ettirebildiğinizi düşünmemişseniz, bunu düşündüğünüzü de sanmıyorum. Sakın çok tekrarlanan kelimelerdeki anlam yitimine kapılmayın. Önce düşünen birini düşünmeyi deneyelim isterseniz:

‘Yüz papel borç. Dile kolay. Eldeki yirmiyi geçmez. Hanımdan çıksa çıksa on çıkar etti otuz. Şu pinti Recep bi on kâat verir mi? Verse n’olacak? Yok yâ, hayatta bulamam ben bu para

yı.’

Düşünüyor mu? Yoksa eline birkaç veri tuğlasını almış duvar mı örüyor bu adam? Eldeki tuğla bu duvarı ya yapar ya yapmaz… Yâni düşününce müteahhit mi olunuyor?

‘Dur hele ya,.. Nasıl akıl edemedim,.. Ben bu kırk kağıdı yatırırım borsaya, üç günde bi üçe katlarsa,..’

Okumaya devam et →

Değil otomobil farları, çoğu kasabada elektriğin bulunmadığı kara lâmba yıllarının bir gece yarısını bilmem kaç geçesi, bir Karadeniz köyünün ürpertici karanlığa gömülmüş ıssız yolunda gözleriniz yıldızlarla dopdolu gökyüzüne dalıp gitmiş, yere bakmadan evinize yürürken karanlığını binlerce ışıklı noktanın deldiği gökyüzünün tam tepesinde kare biçiminde bir alanın ânîden gün ışığı şiddetinde aydınlanıp bir saniye sonra karardığını görseniz ne olurdu?

Daha doğrusu, ne olur değil, ne hissederdiniz?
Gören bilir, anlatamaz, aktaramaz.
Hisler hissettirilebilirler mi?
Düşünüyorum…
Düşündüm:

Bu, çocukluğumu süsleyen ilginç pek çok hâdiseden sadece biriydi. Hepsini, bir başkasını dahî anlatmayı düşünmüyorum. Hayır, her birini tek tek tartışamayacağımdan değil, konumuzun dışında olduğu için.

Mâdemki dışındaydı, bu giriş neden?

Şunun için: Her kitaba bir giriş bölümü yazıyorlar. Biz de yazmasak, kendimizden biraz bahsetmesek olmayacak. Eh… Girişin sıradan olması da hiç gelmezdi işime. Oysa, buna bir bakın… Bence hiç fena durmuyor… Evet… Yok… Yok… Bayağı iyi oldu. Neyse…

Okumaya devam et →

Bayağı meşgûl olduğum bir sırada arkadaşlarımdan biri kısa mesajla bana “Yok nedir” diye sormuştu. Cevâbı oldukça kısa sürede yazıp gönderdim:

“Ağabey, ‘yok’, olmuş, olmakta ve olacak tüm var’ları içeren küllî var’ın zihinlerimizdeki idraksizliğinin ifadesi. Yani gerçek ve mükemmel potansiyel bir oluştur.”

Gönderdim ammâ dakikalar geçtikçe beni bir sıkıntı aldı. Hani, cevap hiç de fenâ durmuyordu ama biraz daha düşün beni diyordu sanki. Biraz daha…

Vardır yoktur tartışmaları…
Bir şekilde bitebilir -bitmesine-, bir daha açılmayabilir mi?
Belki bir şekilde, belki birkaç kere bitebilir, ama tekrar tekrar açılıp duracağını kestirmek güç değil. Hadi o açılagitsin ama bitebilirse eğer, bugün nasıl biter?

Utakarantakinostitus.

Bu ne midir? Ben de bilmiyorum. Doğrusunu isterseniz az öncesine kadar da yoktu. Fakat sizi temin ederim, şimdi var. Mâhiyeti müphem olsa da artık hayatınızda Utakarantakinostitus diye bir şey duymadığınızı söyleyemezsiniz.

Fakat, gelin kısaltalım adını. Kim koyduysa fazla uzun olmuş. Uk olsun.

Tamam, artık bir Utakarantakinostitus’umuz var da, iyi mi ettik kötü mü bilmem… Biri tutup bize Uk’u sorsa ne diyeceğiz? “Arkadaşlar, biz bilmeden bir iş ettik, gelin kafa kafaya verip bunun kılıfını da uyduralım” mı?

Okumaya devam et →