Selçuk Bekâr Kişisel Resmî Websitesi
Durduğuma bakma dostum bu yerde
Seferîyim benim aklım seferde
Kavak yeli bilmem nerden eser de
Hayâlim başımdan başka her yerde
Her yerde sefer var her şeyde sefer
Gökyüzünde kuşlar cephede nefer
Ne dizde mecâl var ne de gözde fer
Düşmüşüm ezelde işte bu derde
Kimseler hakkını helâl etmesin
Huzûra çıkanda Hakk diyeceğim
Hakkım sorulanda umûdum sensin
Senden başka kimsem yok diyeceğim
Ne başka sevenim ne sevdiğim var
Vefâlı dostlarım dağlar yollar kar
Bilmişsem seni ben dehre Hükümdâr
Bunda yoktur aslâ şek diyeceğim
Gözlerime bir an baktı uzaktan
Sönmeye yüz tutmuş bir ateş yaktı
Bir gözden bir göze aktı bir evren
Kalbimde gönlümde şimşekler çaktı
Sen bana bir sırrı söylemiyordun
Esrâr sevdâsının üstüne kurdun
Kurdun da ömrümü çileye yordun
Her neye yaklaşsam benden uzaktı
Ne okundu ferman geldi ne halvet
Ne de bu kesrete dokundu hayret
Her hasret göğsümde yıktı bir hasret
Gönlüme bir başka kasvet bıraktı
Bin yıllık aşk meş’âlemiz
Geçiyorsa mes’ûl kim mi
Kalmamışsa kimse ya ben
Terk mi -nasıl- edeyim mi
Diyorlardı zapt çok yakın
Hakkı ne ki gayrı aklın
“Kan aksa da zafer Hakk’ın”
Mâzî olmuş bir deyim mi
Kahır bana ben bu kahra
Sevdâlıysa kalbim mühre
İçerim bir susuz sahrâ
Ben katıksız ‘ene’yim mi
Tekrâr ise târih tekrar
Seyircisi yalnız o var
Varlığımız şekki ikrâr
Ben hep yeni yineyim mi
Gökyüzünde yıldızlar
Başımda bir çift göz var
Bir cennet hayâl ettim
Yağmur çamur ayaz var
Doğdum ve size baktım
Gördüm su oldum aktım
Yükselirken hayâlet
Yere bir leş bıraktım
Safınızda yer açın
Mevlâ rızâsı için
Ben artık yaşayamam
İçinde hiçten hiçin
Tutuşalım el ele
Sonsuz kalalım öyle
Bizi hep ağlatacak
Bir sevdâ bile bile
Yere düşmeyecek Türk’ün bayrağı
Dört cihet olsa da uğru ve yağı
Allah Allah diye ölür milletim
Kılarken tertemiz kanı toprağı
Bir gönül bir ay ve bir yıldız insan
Kırmızı bir damla alnımda nişân
Yollarında yorgun düşenleri Hak
Eylemez muhakkak aslâ perişân
Kurulsun otağlar okunsun akit
Köslere vurulsun vakit bu vakit
Sükût vakti erdi hitâma çoktan
Salâdır okunan haydi mücâhit…
Selçuk Bekar
Ey vâr oluşun mihveri ey sevgili insan
Dünyâyı cehennem ediyor zâtına nisyân
Vâr etmese ol Yâr vâr etmeyecekti
Âlemleri, lâkin yine kullar diyecekti
“Elbet sevecektik seni Mevlâ gibi biz de
Kalsaydı biraz aşkına yer kalplerimizde”
Can tende fenâ buldu değer verdiği şey tek
Tek maksadı var kayda değer: bendini sevmek
Ger varsa lüzum belki hemen şimdi o rinde
Envâi çeşit gül soluyor yerli yerinde
Sevdim diyecek yârini der cür’eti varsa
Sevdâ mı denir sevmeye insan dayanırsa
El sanır ben ârifim
Elden çekmeye geldim
Ben yol değil târifim
Dilden çıkmaya geldim
Meyim yok ser hoş değil
Nûş değil ber-dûş değil
Bülbül gül olmuş değil
Gülden çekmeye geldim
Bilemedim ne sevi
Yıktım bin gönül evi
Tabutuma bir çivi
Kendim çakmaya geldim
Göğüs sazlık sevdâ türkü
Şu bulut çok kıskanç fakat
Bir ok bir yay bir at terki
Gök gürlüyor akıl sakat
Akın akın kanat kanat
Geldi sürdüler saltanat
Mümkün değil bu kâinât
Yaşanıyor nasıl fakat
Cesedimin et dört yanı
Canımın cânânı sensin
Zerrelerin yok zamânı
Rûhumun her ânı sensin
Her odunun bir yakanı
Yeryüzünün çok bakanı
Emîrler halkın hâkânı
Gönlümün sultânı sensin
Terk edenin hüsnüzannı
Ehl-i kâlin bol lisânı
Ben n’eyleyim şöhret şânı
Kanımın unvânı sensin
Yoklar bir gün ok atanı
Kabirlerin yok yatanı
Sevenin gurbet vatanı
Yolumun son hanı sensin