Selçuk Bekâr Kişisel Resmî Websitesi
Günler mi oldu sâhi…
Haftalar mı,
Aylar mı?
Aslında çok özledim.
___Gelmedim.
______Gelemedim…
Ne zaman yüzümü çevirsem sana
Yılanlar çıyanlar, cinler uğrular
Dal gölgelerinden çıkıp durdular.
Ne zaman yürüsem sana bir adım,
Her adım için bir pusu kurdular.
___Olmadı,
______Vurdular!
Bazen sen gibiydin, kimi zaman ben.
Nasıl da sâdece ikimiz varken
Aramızda durdular,
___Bilmedim.
______Bilemedim…
Sâdece ayna var
Ötesi yokluk…
Sesler her cenâhtan, herkes her yerde
Öyle bir var var ki
Yok bile yok…
Gördüğüm, duyduğum her, ama her şey
Sâdece perde
Kırk beş kere döndüm, – öyle diyorlar –
Bu mel’ûn yerde
Söyleyense hücrem:
– işte – aynalar…
Eğer yıllar sonra düşer yollara,
Olur yâ, ölmeden gelirsem sana
– Atarsa diyorum bir deli rüzgâr –
Sanma tevbe ettim ben ayrılığa
Yanımda bir velî, bir deli ara…
Ben: ince iplere asılı kukla…
Sağ elimi çekedursun hasretin,
Sol elime bağlı şu koca dünyâ.
Bakma yüzümdeki ölgün ışığa.
-Bakma- gözlerimde sevda kurumuş,
Vurmuş kaşlarımın tam ortasından,
Bir mel’un, kalbime karargâh kurmuş.
Ey, gözleri dışarı uğramış çirkef adam
Seni böyle yürüten birkaç yerli ve tamtam
Tamam, belki çıkacak o torbadan engerek
Arkandan sırıtarak bir sefil gevrek gevrek
‘O kurban sendin’ diye ayna tutacak sana
Ve sen, utanacaksın benzemekten insana!
Selçuk Bekar
Demiştin ki beni unutma
Gönül fırınımda pişirdim seni
Demiştin yâ
Bak, yıktım mâbedini
Kolay gelmişti
Unutulacak gibi değildin
Öyle ayrıldım yanından
Dönülecek yolum tutunacak dalım
Diyordum ki sevecek bir gülüm var…
___Türküler söylerdi “Bülbüle gül yâr”
___Bilemedim: göz göze bakar
___Unutmak kolaymış unutmamak zor
Sokaklar dopdolu
Sokaklar, insan…
Ne peşindeler bir türlü bilemedim
Ben de zamânın ardına düştüm
Karşılaşmadım değil öğlen ve akşam,
Sabahı kaybettim
Seherlerimi
Bilmem beni neye hazırlıyorsun
Şu aklım işine ermedi gitti
Kalem kâğıt verdin yazdırmıyorsun
Fikir bunu mânâ vermedi gitti
Düşün dedin gece gündüz düşündüm
‘Canların düştüğü’ yere taşındım
Zannetme tembelim sanma üşendim
Gönül bir demet gül dermedi gitti
Mazlumlar âhından nâlân zârından
Mesrûr sevincinden tüccar kârından
Ya seni seven ne bekler yarından
Kabir hazır ceset girmedi gitti
Dün artık hâtırâ yarınsa meçhûl
Vâkıâ bir lâkin ihtimal mebzûl
Kafa sağlam, zekâya indi nüzûl
Rüyâ bile hayra yormadı gitti
Karargâh kurulmuş sultân oturmuş
Cengâverler Ya Hû deyû seslenir
İt kemikten İblis âteş karga leş
Hak âşığı ancak nûrdan beslenir
Nazâr eyledikçe nice kalb erir
Âlem nabız olur göğsünde vurur
Sarık bağlarında bir melek yürür
Der böyle hünkâra nerde rastlanır
Yüce millet kurtul kör kılavuzdan
Vatanı bölmesin bir avuç nâdan
Nâmerdin unvânı Sultan Yavuz’dan
Düşmanın mert olsun sarsın dört yandan
Bekleme ki bilmez sadâkat vefâ
Bekleme şerefsiz SAM’ın itinden
Doğrul artık nâmert sürmesin sefâ
Hele ki beslenmiş soysuz sütünden
Bildin mi nedir kâbus
Olmadığından olan
Ümit tükenmedikçe devam eden şey
Mahsus
Sen
Âh sen
Hep demez miydin ‘Uyur gibi yaşama’
Görmemiş değildim ki -çoktan- görüleceği
Ben o yumuk gözlerle hayatlar gördüm
Boktan
Elbet ben de suçluyum
Hattâ tek suçlu benim
Ben tutup dost bekledim,
Geldi, bindiğim dalı kestiler sevdiklerim
Bizim aydınımız beni korkutur
Ürkerim şâirden yazardan bile
Elimi veremem yer kıtır kıtır
Bu kadar korkmadım mezardan bile
Halkı aptal sanır ahmaktır kendi
Dönüp haklayınca kendini fendi
Sanırsın kıyâmet: Sûr’a üflendi
Böyle sakınmadım nazardan bile