Bir adam, yoldaşlıg edir denizle
Ağ günleri, garalara eşleyir
Sultana gayıtsa, bilmir ne üzle
Denizde özünü görür, daşlayır
Hazer’de ittiyi günü düşleyir

Ömür de olmalı bele bir gece
Soyuh ve garanlıh, aysız, ulduzsuz
Demeli; ecelde asıl bilmece
Gözleri yuhusuz, gıpgızıl, susuz
Bir bilse seherler, harda gışlayır.

Desinler; cevanmış, bahtsız, deliymiş
Hazin neğmelerin vahtı deyil ney!
O, bilerdi ahı, yasamağ neymiş
Sen var aşığ ağ gaftanı, indi gey
Hele göyün regsi, teze başlayır.

Bakı (Bakü) – 1992

Selçuk Bekar