Gözümü yumuyor aşka sevdâya
Her seher kâbusa uyanıyorum
Daha çok var diyor arza vedâya
Yeni bir güreşe soyunuyorum

Gölgeler, çehresiz düşüyor Ay’a
Yıldızları düşman göz saya saya
Tutuşuyorum bir sonsuz kavgaya
Ne gâlip ne mağlûp uyanıyorum

Ömür bir çile ki çekilemiyor
Bir kavga ki başa çıkılamıyor
Son çivi tahtaya çakılamıyor
Kabirsizim diye dayanıyorum

Yeni her mevsimi hep yaz sanıyor
Her kar tânesini bir naz sanıyor
Aşkını kendime tek farz sanıyor
El âlem üşürken ben yanıyorum

Kaç gönül yapmışım kaç gönül yıkmış
Hendesem artıdan eksiden bıkmış
El falımda bile nihâyet çıkmış
Lâkin kaçıncı bu, sayamıyorum

Ben uzak beldeler görüp gül gibi
Kendimi sil baştan örüp tül gibi
Alevine düşmüş bir bülbül gibi
Yandıkça rengine boyanıyorum

05.03.2014
İstanbul

Selçuk Bekar