Söndürmüyor
Söndürmüyor yangınımı yarattığın su
-Olsa bile dünyâ dolusu-
İfşâ etmedim
Söylemedim kimseciklere ammâ
En serin rüzgârlarda yokluğunun korkusu,
Kimseler bilmese ben biliyorum
Yine sensin bana
En büyük pusu

Yol dediler, sana geleni anladım
Hal dediler, ağladım
Kal deseler ben seninle olduğumu anlardım
Umûrumda olmadı zîrâ
Sana götürmeyen adım
Senden olmayan adım

Sılam insanlara gurbet olan yer,
Bitecek gibi değildi beynimde uğraş
Ne yöne dönsem aklımda hep o dağın başı,
Ve bir kara taş
Her adım daha da bükük boynum,
Her kalp atımında daha fazla yaş
Yaşamaya gayret ettikçe öldüm
Ben, yavaş yavaş…

Selçuk Bekar