Selçuk Bekâr Kişisel Resmî Websitesi
Yolun sonu söyle yârim sende mi
Avluda mı cânım, hânesinde mi
Hangi sobe, hep bir yenisinde mi
/Saklıyorsun onu benden, sen de mi
/Yolun sonu söyle yârim sende mi
Şarkılar var işte sevdâ çek diyor
Bu yük ağır gönül yorgun çekmiyor
Yolun sonu yollar sana çıkmıyor
/Sayrı mıdır sağ mıdır esende mi
/Yolun sonu söyle yârim sende mi
Bana verdin, bana verdin:
Derd-i derdi bana verdin.
Ellere zevkten sefâdan
Bana gamdan yana verdin
Hicret fermânı: yanına
Diledim, sen, inadına
Ele, aşka bana bana
Bana, yana yana verdin
Göz yok müsâvî ışık karanlık
Sur gardiyanlar solum sağımda
Üstbaş nümâyan semâya: mâvi
Hiçlik ben ben çığlık
Dört bir cenâhım kırık aynalar
Aşk var diyor bir fısıltı lâkin
Ürkek yanımdan telâşla geçen
Rüzgârlar üfleyen hıçkırık
Bir yer bildik duâ âşinâ
Yılgın adımlar uzaklaşırken
Eşyâda çehrem buruk tebessüm
Kimlik ten ten çıkrık
Selçuk Bekar
Kulak ver bu masal aşk kadar derin
Anlatılamayan -gör- neler var ki
Renkleri titriyor tüm çiçeklerin
Kırmış kadehleri dinliyor sâki
/ Sanma yokluğuna kulun tiryâki
/ Zuhûruna körlük bir emrivâkî
/ Sırtımdaki yükü hafif sanma ki
/ Her taşın bir başka taş var ardında
Behey Kul Hafî,
Hiç akıllanmayacak mısın?
Bin âh için bir dokunma bekleyen
Sümüklü velet gibisin.
Dokunuyorlar,
Başlıyorsun feryâda,
Çıkıyorlar, kapıyı çekip sonra.
-Çocuk geldin şu dünyaya,
Çocuk gideceksin vesselâm! –
O da önemli değil,
Çocuk mezarı kazacaklar…
Sığmayacaksın be adam!
Selçuk Bekar
Evren kadar kabrin -daha ne olsun-
Yıldızlarla süslü kefenin de bak
Yerim dar diyorsan yanılıyorsun:
Buralarda büyük çok, ahmak!
Selçuk Bekar
Her gece kafamı yastığa vurup
Sesleri dinliyor lupdup lupdup dup
İpleri zanlara bağlı kulpları
Asmak istiyorum sehpâlar kurup
Durup durup aşkı düşünüyorum
Gönül çöplüğünde eşiniyorum
Nerede seven var orada insan
İnsan olmak çok zor: üşeniyorum
Her sabah çıkıyor insan içine
Her adımda yoz bir zaman piçine
Rastlıyor, infilâk etmekten korkup
Kaçmak istiyorum Çin’e Maçin’e
Kuruyor kuruyor kaldırıyorum
Haksızlık görüyor aldırıyorum
Zâlimin zulmüne gücüm yetmiyor
Kendime -aynada- saldırıyorum
Bu ne bitmez bir acı
Yabancıyım kendime
Ben dediğim yalancı
Hancıyım ben kendime
Şu köşe aşk köşesi
Düş köşesi şu köşe
Kırk köşe var içimde
Yer yok sensiz tek düşe
Haydi sen ol bana yâr
Ben başka yâr dilemem
Gördüm ne güzeller var
Sen gülmezsen gülemem
Son arzum ne bahar ne yaz:
___ Dinle beni… dinle biraz
Dertleşeyim; bırak yalnız
___ Benle beni… benle, biraz
Yarınsız bir endîşeyim
Bugüne ne not düşeyim?
Çok hasretim; sevişeyim
___ Dünle biraz… dünle biraz
Öylesine seçtim, hemen seçtim, şimdi seçtim:
“UNUTMAK KOLAY DEMİŞTİN, ALIŞIRSIN DEMİŞTİN
ÖYLEYSE SEN UNUT BENİ, YETER Kİ BENDEN İSTEME
Gözlerimde yaş kalbimde sızı unutmadım seni
Unutamadım unutamadım ne olur anla beni”
O iki mısra özellikle büyük harfle yazıldı. Hani, nakaratı da hafif değil ama bilhassa o iki mısrada başka bir şey var. Oysa pek de sıradan sözler, değil mi? Tamam… İşte böyle çok sıradan gibi gelen ama içinizi dopdolu eden sözlere sehl-i mümtenî diyorlar.
Buraya kadar yazdıklarım burada kalsın.
Çocukluğumdan bir hatıra:
Her çocuk gibi biz de oyunlar oynardık. Her oyunda iyi olmak ve diğerlerini alt etmek çok kolay değildi. Oynadıkları oyunu önce iyice seyreder, sonra yanlarına gider, önceden planladığım bir iki değişik kuralı kabul ettirir (yani zemini ayaklarımın altına çeker) sonra girerdim oyuna. Elbette yeni kurallar benim başarılı olmamı sağlayabilecek kurallar olurdu.