Üzülme bir tânem
Kanı bozuk günlere geldin diye
Mâdem iz bırakıyor ayağın karda,
Mâdem güller gül kokuyorlar hâlâ
Ne diye küsersin bilmem ki aşka

Bozukmuş,
Bozulacakmış daha da dünyâ
Yazısın yazgısın sözlüsüsün ustanın
Gözün ağlamayı unutmadı yâ

O küçük, o kara
Pencerene konan minik kuş var yâ
Fısıldamadı mı sana haberi
Mahşerî bir ordu indi dağlardan,
Terk etti hâneleri
Çizmeleri kanlı İblis’in askerleri
Bebeklere mehter okuyor artık:
Ninnileri bıraktı anneleri

Nal sesleri geliyor uzaktan,
Tekbirler getiriyor bir pîr-i fânî
Duyuyor musun?

Pus dağılır birazdan
Şâha kalkar yelesi ışık atlar
Gün gelir -İsmine “Diriliş” denecek olan-
Ve çatlar gök kubbenin göbeği sonra,
Sular uçar, dağ eğilir, yürür orman
-Bir küçük kız belki hâlâ ip atlar-

Velâkin kelepçeye sığmaz artık hayatlar
Neredeyse çağın bile üstüne
Diriliş yazacaklar

Selçuk Bekar