Sanma sakın seni tanımıyorum
Alnıma kazılmış ilk yazısın sen
Kalbimin içini aydınlatan mum
Bana sevgilimin i’kâzısın sen

Nefes alıyorsam sînende senin
Kendimi bulmuşsam hânende senin
Bir kıymetim varsa yanında senin
Soğuk ömrün ilk ve son yazısın sen

Gündüzden geceye yerden tâ arşa
İçimden de içe aynama karşı
Gönlümün dünyâyla sensin barışı
Kâbemin tavâfı namazısın sen

Sensin çekilmezi çekilir kılan
Sensin hâfızâmda Elest’ten kalan
Senin ile gerçek olmuştu yalan
Rûhumun varlıktan niyâzısın sen

Terk eder etmeden terki de terki
Ebediyyen olsun yaşardım belki
Olmadan olmayı yine de bil ki
Keşke bilebilsem ki râzısın sen

Gözlerim görmekten kulak duymaktan
Beynim evhâmını akıl saymaktan
Pişmân oldu epey zamandır Hak’tan
Arza düşmüş cânın tek hazzısın sen

Öyleyse bir daha bırakma beni
Yıkma bir kez daha aslâ bendeni
Budur yakarışım yok bir nedeni
Bana ma’bûdumun elfâzısın sen

Selçuk Bekar