Ey vâr oluşun mihveri ey sevgili insan
Dünyâyı cehennem ediyor zâtına nisyân

Vâr etmese ol Yâr vâr etmeyecekti
Âlemleri, lâkin yine kullar diyecekti

“Elbet sevecektik seni Mevlâ gibi biz de
Kalsaydı biraz aşkına yer kalplerimizde”

Can tende fenâ buldu değer verdiği şey tek
Tek maksadı var kayda değer: bendini sevmek

Ger varsa lüzum belki hemen şimdi o rinde
Envâi çeşit gül soluyor yerli yerinde

Sevdim diyecek yârini der cür’eti varsa
Sevdâ mı denir sevmeye insan dayanırsa

Yansaydı şu ten keşke bir an görse de yansa
Can kendini aynanda görüp keşke utansa

Çıkmazsa güzel, yolları ömrün sana şâyet
Olmazsa nasip bir daha beldende ziyâret

Vuslat dilesin kalb-i zelîlim yüce Hak’tan
Evlâdır ölüm hicrine mahkûm yaşamaktan

Ru’yâda dahî olsa ziyâret seni kısmet
Sonsuz bir ömür sanmam eder seyre kifâyet

Bir ân olunur sensiz eğer dense inanmam
Aşkın veriyor çünkü bu devrâna bir anlam

İsminle bu kesret de senin buldu bidâyet
Şânın o kadar kutlu ki her var sana hayret

Selçuk Bekar