Kuşlar maviyi sever, mavi için yaşarlar.

Uçuşları maviye, dönüşleri mavidendir. Mavi düşüncelerden başkasına yer yoktur muhayyilelerinde, yeryüzünün esrarlı bir renk cümbüşüne büründüğü seher vakitlerinde bile. Mavi seslerle seslenirler kırmızı güle, siyah geceye, bütün renklerden muâf şeffaf karanlıklara.

Kuşlar maviyi sever, mavi için yaşarlar.

Ellerin dokunmasına, gözlerin görmesine, kulakların işitip dillerin tatmasına müsâit her şey kuş kanatlarındaki zarif tüyler gibidir.

Bir ben farklı, bir ben eksik, bir ben kusurluyum.

Ben de taşınıyorsam eğer kuş kanatlarında neden ısınamıyorum bir türlü maviye? Neden bu kusuru telâfi etmek, kendimi aldatmak için mavi besteler yapıyorum? Düşündüğüm, konuştuğum zamanlar gök gürültüsüne benzer seslerle kıvranmalı mıydı kâinat? Issız bir yerde -kim bilir hangi tatlı hâtırâyı yâdederek gülümsedikten hemen sonra- belki hiçbir zaman ulaşamayacağımı düşündüğüm yüksekliklerden uzak diyarları seyreden dağların kayıtsız kalışına mı içerleyişim? Hissedebildiğim emsali görülmemiş gücü neden ayaklarıma aksettiremiyor, neden yürürken ayaklarımın altında vâdiler kadar derin izler bırakamıyorum?

Varlığı beynimde tasdîk olunmuş kâinâtın bana garezi neden? Neden yalnızlık duygularıyla dolup taştığımda istisnâî bir sessizliğe bürünüyor da türlü muammâlarla yorgun düştüğümde salıyor üstüme çığlıklarını?

Neden, zaman zaman da olsa acımak yüceliğini göstermiyor?

Gerçekleştiğini varsayıyorum bütün dileklerimin bir an, -ve diyorum- ‘eksiklikten kastım bu ise, sâhibim işte her şeye…”

Düşünüyorum:

Bütün saflığıyla tebessüm eden bebeğin gözlerindeki saâdet bana mâlolacak, bebek ve ben olarak devam edebilecek miyim yoluma? Yüzüme çiseleyen damlalarla vücudumu o eşsiz, o taptâze canlılık yaladığında aldığım derin bir nefeste toprak kokusuyla bütünleşip ben ve dünyâ olarak dönebilecek miyim güneşin etrafında? Baktığım her yıldızı gözbebeklerime hapsederek
-Kâinat ve ben-
Olabilecek miyim?

Hasret duyguları içinde değil de neyim?

Yeniden, hasretle, hasreti düşünüyorum:

Kuşlar maviyi sever, mavi için yaşarlar. Uçuşları maviye, dönüşleri mavidendir. Mavi düşüncelerden başkasına yer yoktur muhayyilelerinde yeryüzünün esrarlı bir renk cümbüşüne büründüğü seher vakitlerinde bile…

Selçuk Bekar