Kuşlar maviyi sever, mavi için yaşarlar.

Uçuşları maviye, dönüşleri mavidendir. Mavi düşüncelerden başkasına yer yoktur ufacık beyinlerinde -yeryüzünün esrarlı bir renk cümbüşüne büründüğü seher vakitlerinde bile. Mavi nağmelerle seslenirler kırmızı güle, siyah geceye, bütün renklerden muâf şeffaf karanlıklara.

Kuşlar maviyi sever, mavi için yaşarlar. Ellerin dokunmasına, gözlerin görmesine, kulakların işitip dillerin tatmasına müsâit her şey kuş kanatlarındaki zarif tüyler gibidir.

Bir ben farklı, bir ben eksik, bir ben kusurluyum…

Ben de taşınıyorsam kuş kanatlarında neden ısınamıyorum bir türlü maviye? Neden kusûru telâfî, kendimi aldatmak için mavi besteler yapıyorum?

Düşündüğüm, konuştuğum zamanlar gök gürültüsüne benzer seslerle kıvranmalı mıydı kâinât? Issız bir yerde -kim bilir hangi tatlı hâtırâyı yâd ederek- gülümsedikten hemen sonra belki hiçbir zaman ulaşamayacağımı düşündüğüm yüksekliklerden uzak diyarları seyreden dağların kayıtsızlığına mı içerleyişim? Hissedebildiğim emsali görülmemiş gücü neden ayaklarıma aksettiremiyor, neden yürürken ayaklarımın altında vâdîler kadar derin izler bırakamıyorum?

Varlığı beynimde tasdîk olunmuş kâinâtın bana garezi neden? Neden yalnızlık duygularıyla dolup taştığımda istisnâî bir sessizliğe bürünüyor da türlü muammâlarla yorgun düştüğümde bütün oklarını salıyor üstüme?
Neden zaman zaman da olsa acımak yüceliğini göstermiyor?

Gerçekleştiğini varsayıyorum bütün dileklerimin birden -ve diyorum- eksiklikten kastım bu ise işte sâhibim her şeye…”

Düşünüyorum:
Bütün saflığıyla tebessüm eden bebeğin gözlerindeki saâdet bana mâlolacak, bebek ve ben olarak devâm edebilecek miyim yoluma? Yüzüme çiseleyen damlalarla vücudumu o eşsiz, o taptâze canlılık yaladığında aldığım derin nefesle toprağın kokusuyla bütünleşerek ben ve Dünyâ olarak dönebilecek miyim Güneş’in etrafında? Baktığım her yıldızı gözbebeklerime hapsederek…
Kâinat ve ben…
Olabilecek miyim?

Hasret duyguları içinde değil de neyim?

Yeniden, hasretle, hasreti düşünüyorum:

Kuşlar maviyi sever, mavi için yaşarlar.
Uçuşları maviye, dönüşleri mavidendir.
Mavi düşüncelerden başkasına yer yoktur ufacık beyinlerinde yeryüzünün esrarlı bir renk cümbüşüne büründüğü seher vakitlerinde bile…

Selçuk Bekar