………Sen düşürdün beni bu çetin derde
………Ben gibi senin de gönlün kanasın…

Bir seher,
Bu köyden de çıkar gider bir kervan,
Daha soramadan; “Ne oldu, ne var? ”
Çocuk çığlıkları kulak tırmalar,
İner yüreklere sinsi bir sükût,
Metruk evler kalır,
Issız odalar…

Pembe hayâlleri vurur eski bir ağıt:
‘Yüksek yüksek tepelere ev kurmasınlar’

Toprak kokusunu duymaz olursun
Ateşböcekleri de ayrılır sonra
Düşünür, kalakalırsın
Yıldızsız göklere bakar… bakar…

Cefâ bu çektiğim, billâhi cefâ,
Ben gibi senin de gönlün kanasın
Bil ki yokluğuna râzı değilim
Beni yaktığınca sen de yanasın!

Ve nihayet anlarsın; Vefâ,
İstanbul’da bir semt sâdece,
Yüce duyguları çoktan uyuttu
Tekinsiz, isimsiz
Kara bir gece!

Selçuk Bekar