Bizim aydınımız beni korkutur
Ürkerim şâirden yazardan bile
Elimi veremem yer kıtır kıtır
Bu kadar korkmadım mezardan bile

Halkı aptal sanır ahmaktır kendi
Dönüp haklayınca kendini fendi
Sanırsın kıyâmet: Sûr’a üflendi
Böyle sakınmadım nazardan bile

Neslimi uyuttu, ceddime çattı
Beni îtikâdım, harsımdan etti
Papağan güldürdü kuş gibi öttü
Böylesi alınmaz pazardan bile

Halkım aydınlatan aydına hasret
Karanlık kusanmış -ne yazık- kısmet
Öldürmüş, etmemiş bu kadar nefret
Brütüs belki de Sezar’dan bile

Selçuk Bekar