-I-
Döndükçe sirenler gibi döndükçe tekerler
Ömrün sevilen günleri meçhûle ilerler
Kasvetli seherler belirir pencerelerde

Eller açılır sonsuzu kavrar gibidirler
Rûh aczi duyar böyle hudutsuz gecelerde

-II-
Yollar bükülürken yine en ince duyuşla
Ey can yeniden sancıyı hissetmeye başla

Ufkunda batan çehre benim hüznü benimdir
Sâhilleri efkâra boğan renk elemimdir

Fark etmez olur çevreyi kan rengi bakışlar
Rûhumda hayâlinle şu meltemli akışlar

Çehrende ümit öyle büyüktür ki tasamdan
Endîşeli gönlümde şafak sökmeye başlar
Çırpınsa da eller silemez aksini camdan

-III-
Yırtıldı göğün sanki çelik kubbesi birden
Bin kat daha ürperdi gönül böyle fikirden

Bir sesti işittikçe semâ secde ederdi
Her zerreye bir türlü dönüş cezbesi verdi

Gönlümde silûet kapanıp secdeye öldü
Yollar yine kıvrıldı uzaklaştı büküldü
Gönlüm ve silûet bir uzak şehre süzüldü

1977 – 1980 civarı
Töre Aylık Fikir ve Sanat Dergisi’nde yayınlanan
Ve, yayınlanan ilk eserimdir.

Selçuk Bekar